សិក្សាអំពីយុវជនខ្មែរ

  នៅក្នុងវីឌីអូទី ២ នៃកិច្ចសម្ភាសរបស់លោកគ្រូ សំបូរ មាណ្ណារា ស្តីអំពីយុវជនថា តើយុវជនរៀនទៅត្រូវធ្វើអ្វីនៅក្នុងសង្គមជាតិ ?

          លោកគ្រូបានលើកឡើងថា ក្រោយពីគាត់បានដើរនៅជុំវិញពិភលោក មានអាមេរិក​ ចិន ជប៉ុន កាន់ណាដា កូរ៉េ បានជួបយុវជន មានស្ត្រីជាដើម ហើយក៏បានសិក្សាពីពួកគេជាច្រើន ហើយបើគេចង់ដឹងទៅលើយុវជនពួកគេជាបុគ្គលយ៉ាងណានោះ គឺគេមើលទៅលើសកម្មភាពរបស់ពួកគេ ប្រចាំថ្ងៃ។ ចំពោះការគិតរបស់មនុស្សយើងមាន ខួក្បាល ១ គីឡូ ២ ខាំដូចគ្នា តែបើយកវាមកដើម្បីតែដោះសាទេ នោះគឺវាមិនល្អឡើយ នៅពេលដែលយើងបានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំប្រទេសនោះ យើងនឹងជាបុគ្គលដែលដោះសារមិនបានជាអ្នកដោះស្រាយនឹងបញ្ហាឡើយ ហើយមួយជីវិតនេះយើងដោះសាហូត ។ គាត់ក៏បានលើកបន្ថែមទៀតថា ចំពោះការសិក្សារបស់យើង ដែលបានចប់ហើយក៏បានទទួលសញ្ញាប័ត្រនោះ គឺវាបានបញ្ជាក់ថាយើងបានបញ្ចប់ការសិក្សាអ្វីមួយ មិនមែនជាការទទួលសញ្ញាប័ត្រដូចជាការទទួលវិក័យប័ត្រនោះទេ ។

          ចំពោះការសិក្សារៀនសូត្រវិញ លោកគ្រួបានសង្កត់ធ្ងន់ទៀតថា យុវជនដែលមិនមែននជាអម្រែកសង្គម គឺជាយុវជនដែលខ្លាំងរៀនមុខវិជ្ជាណាហើយ គឺអាចធ្វើបាននៅពេលក្រោយរៀនចប់ មិនមែនក្រោយរៀនចប់ ជំនាញខ្លួនធ្វើមិនបានហើយទៅដណ្តើមការងាររបស់អ្នកដទៃនោះទេ ។ ដូច្នេះហើយ ក្នុងន័យនេះ គឺគាត់បានលើកឡើងថា យើងត្រូវតែតាំងចិត្តឱ្យមាំថាយើងចង់រៀនអ្វីឱ្យពិតប្រាកដ និង ធ្វើអ្វីឱ្យពិតប្រាកដ ចំពោះទស្សនៈខ្លួនគាត់ផ្ទាល់បានលើកឡើងថា “កាលពីជំនាន់ ៨០ ខ្លួនខ្ញុំបានស្រលាញ់នូវមុខវិជ្ជាប្រវត្តិសាស្ត្រ ទោះបីជាមិត្តភ័ក្រខ្ញុំបានរៀន Marth ហើយបើកគួ Marth និង ខ្មែរតហូតពួកគាត់មានលុយទិញម៉ូតូជិះក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនដែលខ្វល់ដែរ អ្វីដែលសំខាន់ គឺខ្ញុំសំលៀងនូវវិជ្ជារបស់ខ្ញុំឱ្យមុត ទោះបីពិបាករកគ្រូប្រវត្តិសាស្ត្រយ៉ាងណាក៏ដោយ” ។ គាត់ក៏បានលើកឡើងថា បើសិនជាយើងមានត្រឹម ១០០០ ដុល្លា ហើយចង់រៀននូវមុខវិជ្ជាដុកទ័រដែលមានរយៈពេល ១៧ ឆ្នាំឯណោះ ក្នុងន៍យនេះ គឺវាមិនអាចទៅរួចទេ លុះត្រាតែយើងចេះឆ្នៃប្រឌិតនូវលុយ ១០០០ ដុល្លាឱ្យបានច្រើន ឬក៏យើងអាចបានទទួលនូវអាហារូបករណ៍ទើបយើងអាចរៀនបាន បើមិនដូច្នោះ គឺមិនអាចរៀនបានឡើយ ព្រោះដូច្នោះហើយ យើងមិនត្រឹមតែកំណត់គោលដៅតែម្យ៉ាងនោះទេ គឺយើងត្រូវក្រឡេកមើលនូវលទ្ធភាពផងដែរ ។

          ចំពោះបញ្ហានេះ លោគ្រូក៏បានឱ្យជាគំនិតដែរថា ទី ១ យើងត្រូវតែមានគំនិត គឺសំដៅដល់ការស្គាល់ ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន ថាខ្លួនពូកែខាងអ្វី ចេះអ្វី​ឱ្យពិតប្រាកដដើម្បីចៀសវៀងក្នងការទូអម្រែកសង្គម ឧទាហណ៍ថា យើងខ្សោយនូវមុខវិជ្ជាគណិត ដែលបានត្រឹមតែពិន្ទុះ D ឬ C  នោះ ហើយចង់ទៅរៀននូវមុខវិជ្ជា វិស្វករ វាពិតជាបញ្ហាធំសម្រាប់យើងជាមិនខាន ។

          នៅក្នុងចំណុចទី ២ ត្រូវមើលទៅលើលទ្ធភាព គាត់បានលើកឡើងថា កូនៗខ្មែរយើងមួយចំនួន កើតមកដឹងតែចង់រៀននេះ រៀននោះ ទាំងដែលមិនបានដឹងនូវជីវភាពគ្រួសាររបស់ខ្លួនថាមានជីវភាពខ្សត់ក្សោយ គឺកូនៗមួយចំនួនមិនបានរៀនរហូតដល់ចប់ឡើយ គឺបានត្រឹមតែពាក់កណ្តាល ក៏បានបោះបង់សាលា ។ តែបើយើងក្រឡេកមើលប្រទេសគេនៅប៉ែកខាងអាមេរិក បារាំង ចិន អង្គលេស ហេតុអ្វីបានខ្លំាង ព្រោះពួកគេបានបណ្តុះនូវគំនិតដល់ពួកគេយ៉ាងល្អ នៅពេលដែលពួកគេមានអាយុត្រឹម ១៥ ឆ្នាំ ពួកគេបានបំពេញបេសកម្មអ្វីមួយបានបាត់ទៅហើយ ដូច្នេះ គាត់ក៏បានបណ្តុះនូវគំនិតចេះប្រឹងមកលើខ្លួនឯងទៅលើចៅរបស់គាត់ ថាបើចៅឯងធ្វើកិច្ចការងារនេះបានទើបគាត់ឱ្យនូវប្រាក់ មិនមែនចេះតែឱ្យដោយគ្មានធ្វើអ្វីមួយឡើយ ។ លោកគ្រូបានលើកឡើងនូវភាពចេះមានលំនឹងមកលើខ្លួនថា សូមប្បីតែតែគាត់កាលនៅអាយុ ១០ ឆ្នាំ គឺកាត់ចេះរកការងារដោយខ្លយនឯង អំពីការដុំគុយទាវហើយបានលុយប្រមាណ ៥ កាក់ឱ្យម្តាយជាអ្នកសន្សំឱ្យរហូតកាត់បានយកលុយនោះទៅទិញខោអាវស្លៀកពាក់ទៅ លុះឆ្នា ១៩៩០ គាត់ក៏បានរត់នូវស៊ីក្លូដើម្បីបានលុយ ហើយក៏គាត់យកលុយនោះទិញគ្រៀងបិរិក្ខាសម្រាប់រៀនទៀត ។ នេះគឺជាអ្វីដែលគាត់បានបង្ហាញថា យើងត្រូវចេះស្វែងរកប្រាក់ដោយខ្លួនឯងតាំង ពីតូចទៅទើបយើងមានគំនិតក្នុងការរកស៊ីដោយខ្លួនឯងបានល្អ ។ គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា ដើម្បីចៀសវឿងការយកខ្លួនរប់យើងជាអម្រែកសង្គមបាន នោះយើងត្រូវយកចំណេះដឹងដេលយើងបានរៀនហើយយកទៅអនុវត្តន៍ដើម្បីជាការជួយសង្គមនោះឱ្យបានទាន់ពេលវេលា ។

          ជាចុងក្រោយ គាត់ក៏បានបន្ថែមថាយុវជនយើងត្រូវតែជាយុវជនឆ្នើមហើយចេះបង់ពន្ធដល់សង្គមឱ្យដូចជាយុវជនសម័យអង្គរដែលគេយកកំលាំងទៅជួយសង្គម ហើយយើងមិនត្រូវខ្លាចក្នុងការជំបាក់លុយចិននោះទេ តែយើងត្រូវចេះបរិចាកដល់សង្គមត្រឹម ១ ដុល្លា ហើយយុវជនយើងដែលមានប្រមាណ ៧ លាននាក់នោះសង្គមយើងនឹងមានលក្ខណៈល្អប្រសើរ មួយទៀត យើងត្រូវរៀនដោយក្តីសង្ឃឹម រៀនដោយមោទនភាព រស់ដោយក្តីសង្ឃឺម ៕

សរសេរដោយ អ៊ិន ពិសី